Drzymałowice
Drzymałowice
Powierzchnia sołectwa:
345,37 ha
Liczba mieszkańców:
135 mieszkańców (65 Mężczyzn, 73 Kobiet) – Stan na 10.07.2015 r.
Liczba gospodarstw domowych:
27 – Stan na 10.07.2015 r.
Mała wieś leżąca u zachodniego podnóża Wzgórz Granowickich i Wzgórz Goczałkowickich (w północnej części Wzgórza Strzegomskiego), na wysokości ok. 195-200 m n.p.m.
Początki wsi sięgają być może XIII wieku, choć już dużo wcześniej rozwijało się tu jakieś osadnictwo, co potwierdzają znaleziska archeologiczne. Jednak pierwsza wzmianka w źródłach o tej miejscowości pochodzi z drugiej połowy XIV wieku (1384 r. – Dytherichsdorff, 1387 r. – Dytherichsdorf). Była wtedy niewielką posiadłością rycerską, należącą do rycerza Hannosa Predela. Zresztą informacji o dziejach wsi z tego okresu nie ma zbyt wiele. Głównie dotyczą one czynszów oraz ich sprzedaży w XIV – XV wieku. W XVI wieku, gdy wieś należała do znanego rodu Schweinichenów (Świnków) szybkie postępy poczyniła tu reformacja. Większa część mieszkańców przeszła na protestantyzm, przejmując miejscową świątynie, na temat której nie zachowało się wiele źródeł. W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648), która nie oszczędziła mieszkańców wsi, właścicielem Drzymałowic była Ewa Keulin (1637 r.). Następnie przeszła w ręce Sigmunda Nicolausa Giersdorffa. Po zakończeniu wojny kościół w Drzymałowicach zwrócony został ok.1654 roku katolikom i jego dalszy los nie jest znany (najpewniej uległ zniszczeniu, być może jego pozostałością była drewniana dzwonnica.). W dokumentach z drugiej połowy XVII wieku wieś figuruje pod nazwą Dittersdorff (1677 r.).
W XVIII wieku, Drzymałowice w dalszym ciągu były niewielką wioską. Obciążenia podatkowe z posiadłości szacowano na 595 talarów, a chłopskie na 148 talarów.
W 1721 roku we wsi ówcześni właściciele wznieśli dwór, który otoczono kamiennym murem.. Rezydencja spłonął w 1787 roku w wyniku pożaru wywołanego uderzeniem pioruna. Wkrótce go jednak dwór odbudowano, a następnie na początku XX wieku przebudowano. Świadczy o tym pamiątkowa tablica, wmurowana w dawnym, do dziś zachowanym budynku czeladnym. W drugiej połowie XVIII wieku osada często zmieniała właścicieli. Kolejno należała bowiem do: Konrada Ferdinanda von Niemiz, Johanna von Schellendorf, Johanna Sigmunda von Schellendorfa auf Gräzberg. Wartość dóbr drzymałowickich szacowano wtedy na niewiele ponad 15000 talarów. W 1768 roku utworzona została szkoła ewangelicka. W 1785 roku we wsi mieszkało 21 zagrodników i 5 chałupników. Rok później liczyła łącznie 180 mieszkańców.
W 1813 roku we wsi i okolicach pojawiły się oddziały francuskie i prusko-rosyjskie. W 1825 roku Drzymałowice liczyły 25 domów, szkolę ewangelicką, folwark i wiatrak i były w posiadaniu starosty von Hugo. Liczba ludności sięgała 243 osób. Nieliczni katolicy uczęszczali na nabożeństwa do kościoła w Luboradzu, a ewangelicy do kościoła w Mierczycach. Od 1837 roku wieś należała do rodu von Demuth. Nowi właściciele zakupili posiadłość za ponad 45 000 talarów. W tym okresie wieś rozwijała się i rozrastała. Ludność zajmowała się przede wszystkim rolnictwem i hodowlą zwierząt. W tutejszym folwarku hodowano ponad 1200 merynosów. Źródła z 1840 roku informuję, iż we wsi było 47 domów, folwark, 2 gospody. W 1870 roku roczny dochód z majątku w Drzymałowicach przyniósł właścicielowi Hugo von Demuth kwotę 4717 talarów. Dane statystyczne z 1871 roku szacowały liczbę mieszkańców na 282 osoby. Po 1918 roku we wsi wybudowano nową szkołę. Liczba mieszkańców wsi wynosiła wtedy poniżej 250 osób (1920 r.-247, 1941 r.- 245, 1945 r.-239). W 1945 roku wieś zajęły oddziały Armii Czerwonej. Drzymałowice powróciły w granice państwa polskiego.